Vanaf 4 juli 2019 in de boekwinkel of via bol.com verkrijgbaar. 

Gebonden hard-cover uitgave, met 120 illustraties, 176 paginas.      25,50 euro

ISNB 9789491126109

Deze nieuwe integrale vertaling is van de hand van Pietha de Voogd en door haar van een nawoord en een verantwoording voorzien.
De illustraties zijn van kunstenaar en animatiefilmmaker Sjaak Rood .

Het prachtige boekontwerp is van Daphne de Vries en Anouk de l'Ecluse van Bureau Merkwaardig. Zij lieten zich inspireren door de vormgeving van het blad, Giornale per i bambini, waarin Pinokkio voor het eerst verscheen (1881).

Pinokkio, de houten pop met de neus die langer wordt als hij liegt, is in het nieuw gestoken:
dit keer in een hedendaagse, integrale vertaling van het origineel, waarin de vaart en de ironie
van Carlo Collodi’s meesterwerk beter dan ooit tot hun recht komen.
Carlo Collodi schreef zijn wereldberoemde boek voor kinderen en ex-kinderen aan het eind
van de negentiende eeuw, en sindsdien is het in vele vertalingen, bewerkingen en vormen
(toneel, opera, films) tot ons gekomen. Geen wonder: de avonturen van Pinokkio geven een
ontnuchterend beeld van de menselijk natuur en tarten tegelijkertijd elke verbeelding. Ga
maar na. Een stuk hout wordt een marionet, de marionet wordt aan een boom opgeknoopt
door de boeven Vos en Kat, maar komt er springlevend weer af en wordt door een rijtuig
bekleed met kanarieveertjes, slagroom en vla met lange vingers in veiligheid gebracht.
Pinokkio heeft geen zin om naar school te gaan en gaat in plaats daarvan naar een soort
luilekkerland waar hij net zo lang speelt en lanterfantert tot hij een ezel wordt in het
circustheater van een knettergekke directeur, die zijn publiek toespreekt op een manier die
men zich nog lang zal heugen. Die ezel wordt met een steen om zijn nek in zee gegooid,
verandert weer in een marionet, belandt in de buik van een haai, een haai die aan astma lijdt
(!) en... Enzovoort en zo verder. En dan is er ook nog het Meisje met het blauwe haar, de
goede Fee, een wezen dat als een dode schim aan Pinokkio verschijnt maar toch blijkt te
leven. Door haar komt hij uiteindelijk op het rechte pad en wordt zowaar een oppassend
jongetje.
In de Groene Amsterdammer van december 2018 noemt Anne Branbergen De avonturen van
Pinokkio het grootste Italiaanse on the road-verhaal na Dante’s `Goddelijke komedie’ en dat is
geen woord te veel gezegd.

Deze prachtige Nederlandse editie van een van de Italiaanse Slow Food uitgaven te bestellen via de webwinkel of uw boekhandel.

Dit mag met recht het grote Italiaanse Slow Food Kookboek genoemd worden.
Met liefst 545 recepten afkomstig van osteria's in heel Italië. Dit boek is ook nog een culinaire reisgids. Van alle osteria’s staat het adres en telefoonnummer vermeld.

De van oorsprong Italiaanse Slow Food-beweging streeft ernaar de eigenheid, biodiversiteit en gastronomie van het eigen land in stand te houden en te promoten. Veel gerechten zijn dan ook afkomstig uit de traditionele, regionale keuken – van sommige gaat de historie zelfs terug tot de Middeleeuwen –, andere zijn van recenter datum en weer andere zijn moderne variaties op oude thema’s.

Osteria is een middeleeuws woord dat oorspronkelijk tapperij of herberg betekende. Nog maar enkele decennia geleden was het heel normaal om je eigen eten mee te nemen naar een osteria. Er werden ook eenvoudige gerechten geserveerd, soms alleen brood, kaas en worst, soms ook soepen en stoofschotels. Gaandeweg is osteria een aanduiding geworden voor een eethuis waar lokale of regionale maaltijden op tafel komen. Daarmee overlapt het woord de aanduiding trattoria. De chiquere eetgelegenheden werden vroeger ristorante genoemd, maar vandaag de dag kun je ook op het hoogste niveau restaurants vinden die zich osteria noemen. Wat ze met elkaar gemeen hebben, is dat ze zich inspannen om aan te sluiten op de culinaire tradities van de eigen streek.

Pietha de Voogd vertaalde en bewerkte de originele Italiaanse uitgave.

Cover-foto: Gerard Veerling   www.gerardveerling.nl

-"Een kanjer van een kookboek"    Johannes van Dam 

                                             (bij de eerste uitgave van dit boek in 2005)

De glimlach van de onbekende zeeman  van de Italiaanse auteur Vincenzo Consolo, vertaald door Cees Wagemans, is het tweede werk van Consolo dat in het Nederlands is vertaald.

Als Garibaldi met zijn roodgehemde volgelingen ('I Mille') in 1860 voet aan wal zet op Sicilië om het eiland te bevrijden van het juk van de Bourbons, is dat voor de boeren en arbeiders van het plaatsje Alcàra Li Fusi een goede aanleiding zich te ontdoen van hun onderdrukkers, de plaatselijke adel en notabelen. De bloedige opstand wordt echter neergeslagen en de gevangengenomen rebellen wacht een gruwelijk lot. Eén van de edellieden, baron Mandralisca, die getuige is geweest van de wreedheden over-en-weer, werpt zich op als spreekbuis voor de opstandelingen - die niet geleerd hebben te lezen en te schrijven en dus ook niet voor hun rechten weten op te komen - om hun geschiedenis te beschrijven en op deze manier de nieuwe machthebbers tot clementie te bewegen. De roman geeft de gedaanteverandering van Mandralisca weer in een bloemrijk taalgebruik, een nieuw licht op het politieke en sociale klimaat tijdens de Eenwording van Italië.

Vincenzo Consolo overleed 21 januari 2012.

Retabel, het meesterwerk van de Italiaanse auteur Vincenzo Consolo, vertaald door Pietha de Voogd, is het eerste werk van Consolo dat in het Nederlands is vertaald.

Pietha de Voogd heeft eerder (in duo) o.a. de Naam van de Roos van Umberto Eco en de Eenzaamheid van de Priemgetallen van Paolo Giordano vertaald.

Walter Geerts (tot 1992 hoogleraar Italiaanse literatuur aan de Rijksuniversiteit Utrecht) schreef over Retabel :

Vincenzo Consolo overleed 21 januari 2012.

Recensies kunt u vinden op:

Atheneum Boekhandel

Italibro en wraak-van-de-dodo, literatuurblogs en recensies.

Kunst en Cultuur website

Ciaotutti, blogsite voor Italie-liefhebbers

Zie ook Eyes on Europe.

Omslagillustratie: Guido Reni (1575-1642): Beatrice Cenci. (Palazzo Barberini, Rome)

Als men niet de pretentie heeft meesterkok te worden, is het volgens mij niet noodzakelijk om met een pan op het hoofd geboren te worden om iets tot stand te kunnen brengen; u redt het al met enthousiasme, veel aandacht en de gewoonte om nauwkeurig te zijn. Verder kiest u altijd de beste grondstoffen, want daar maakt u indruk mee. De beste leermeester is de praktijk onder leiding van iemand die goed kan koken; maar ook daarzonder, met een leidraad zoals dit boek, kunt u hopelijk iets in elkaar flansen, als u zich met verve op uw taak stort.
                           Pellegrino Artusi

In 1891 brak met het verschijnen van Pellegrino Artusi's klassieker [...] een nieuw tijdperk voor het Italiaanse kookboek aan. [...] "De Artusi" bleef generaties lang het onmisbare standaardwerk voor Italiaanse koks, pas getrouwde stellen en beginners.
                                                                            Lorenza de' Medici
Publiceerde wereldwijd dertig
Italiaanse kookboeken en heeft
een kookschool in Badia a Coltibuono.
Ik had trek in vitello tonato. Maar hoe maak je dat ook weer? Dus greep ik naar het ultieme Italiaanse kookboek,  de kookbijbel van alle pastakokende mamma’s:  dat van Pellegrino Artusi, [...] Italiaanse keuken is,  bijna per definitie, wat in Artusi’s boek staat ...
                                                                           Nick Trachet
www.brusselnieuws.be

Artusi [...] kan met gemak een hele plank kookboeken vervangen.
                                                                          Wouter Klootwijk
de Volkskrant

Edward Frenkel (1968)
is hoogleraar wiskunde aan de Universiteit van Californië, Berkeley, lid van de American Academy of Arts and Sciences, en winnaar van de Hermann Weyl Prize voor wiskundige fysica. Als begaafde jongeman werd Frenkel niet tot de Universiteit van Moskou toegelaten omdat hij Joods was, maar hij klom letterlijk over vijf meter hoge hekken om illegaal colleges te kunnen volgen.
Een verhaal over passie en doorzettingsvermogen. Een paar vooraanstaande hoogleraren namen hem onder hun hoede en zo kreeg hij de kans al heel jong over zijn onderzoek te publiceren. Verder publiceerde hij voor een algemeen publiek in The New York Times en The Scientific American. Als 21-jarige, nog voor hij gepromoveerd was, werd Frenkel uitgenodigd om als gasthoogleraar aan de Harvard-univeriteit te doceren.
Frenkel woont in Berkeley, Californië.

Liefde & Wiskunde stond in 2013 op de bestsellerlijst van  The New York Times.
en werd in 2015 met de Euler Book Prize bekroond.
Liefde & Wiskunde vertelt twee met elkaar vervlochten verhalen. Het ene is de
meeslepende autobiografie van Frenkel waarin hij laat zien hoe wonderlijk de Liefde
verbonden is met de Wiskunde. Het andere is een tintelende verhandeling
over hoe symmetrie en de daarbij horende groepentheorie de wiskunde en de theorie
van de elementaire deeltjes in de natuurkunde beheerst. We lezen hoe het leven van
wiskunde is doordrenkt en hoe het befaamde Langlands-Programma ogenschijnlijk
verschillende wiskundige onderwerpen onder één noemer probeert te brengen.

Dit uiterst leesbare, gepassioneerd geschreven relaas over de meest opwindende
ideeën in de moderne wiskunde wordt zeer aanbevolen aan iedereeen die nieuwsgierig
is en van schoonheid houdt.
- David Gross, Nobelprijswinnaar natuurkunde, 2004

Als je dit boek leest, moet je al het andere wel wegleggen en de wiskunde weer een
kans te geven om je deelgenoot te maken van het ultieme mysterie.
- Chris Carter, maker van The X-Files

Als je geen wiskundige bent zorgt dit boek er wel voor dat je er een wilt worden.
- Nassim Nicholas Taleb, auteur van The Black Swan

Prof. dr. Robbert Dijkgraaf zegt het volgende over Frenkel's boek:
Een meeslepende liefdesverklaring aan de wiskunde,
haar schoonheid en haar eigenzinnigheid,
geschreven door een van de briljantste Russische wiskundigen.

ISBN 978-94-91126-04-8
€ 24,50

De Duitse 19e-eeuwse historicus Ferdinand Gregorovius heeft een 8-delige reeks boeken geschreven over Rome in de Middeleeuwen. Gregorovius is een meesterlijk en meeslepend verteller. Voor elke liefhebber van de Italiaanse cultuur en met name die van Rome een absolute must.

Richard Krautheimer zegt in zijn ROME, Profile of a City, 312-1308 (Princeton University Press, 1980):

F. Gregorovius, Geschichte der Stadt Rom im Mittelalter, Stuttgart, 1859-70, is in my opinion still the best history of the medieval city. Notwithstanding the accumulation of scholarship ever since and sometimes excellent later books on individual aspects and personalities, Gregorovius remains unsurpassed [...]
I refer the reader to the English translation by Mrs. G.W.Hamilton, [...]

Dit is een hardcover uitgave, 17x 23 cm, die geheel opnieuw is gezet. De prijs bedraagt slechts 27.50 euro!

Het eerste deel over de 16e eeuw uit deze serie is de prachtige Engelse vertaling van Annie Hamilton.

Actrice Diane Lensink (1950-2012) ontdekte
in 1978, bij toeval, het totaal verlaten gehucht
Vinazza en was meteen verliefd.
Stukje bij beetje kocht ze er al de huisjes en
bijbehorende olijfbomen op en ging er in 1993
permanent wonen.
Zij maakte van het paradijselijke Vinazza,
diep verborgen in de uitlopers van de Italiaanse
Alpen, een agriturismo met een eigen grote
moestuin, waar levensgenieters, natuurliefhebbers
en rustzoekers zich ook tegoed kunnen doen aan
haar geweldige keuken.
Alles is hier puur en bereid met wat de natuur op
dat moment te bieden heeft.
De heerlijke en eerlijke recepten van Vinazza
worden in deze Dikke Vinazza afgewisseld met
charmante en ontroerende schetsen van het
leven en de mensen in dit deel van Ligurië.

`Wie er eenmaal is geweest, komt altijd terug. Want er bestaat geen tweede
Vinazza. De vallei met eeuwenoude olijfbomen, de uilen, de everzwijnen,
de krekels en de duizenden vuurvliegjes. De brandende zon op de uit ruwe
steen opgetrokken boerenhuisjes en de pergola van blauwe regen.'
Het Parool
`Misschien lekkerbek ik extra omdat ik zelf een jaar in Italië heb gewoond,
maar zoals het hier beschreven staat, zo is het. Daarbij komt dat Lensink
zeer vaardig is met de pen. En met de pollepel en het mes, als ik het zo bekijk.
Het water loopt me in de mond. ‘Je kunt bij mij goed eten. Wat weer niet wil
zeggen dat ik heel goed kan koken. Maar ik heb goede spullen,’ schrijft ze.
Onnodige bescheidenheid, lijkt me, maar ondertussen wel het credo van de
Italiaanse keuken.'
de Volkskrant, Onno Kleyn over Vinazza. De maan, het land en het leven.

Meer over Diane Lensink haar recepten:

De Foodmadam

Onno Kleyn

Italiemagazine.

Niccolò Tartaglia (1499-1577) kon onwaarschijnlijk goed rekenen, een talent waarin in het zestiende-eeuwse Venetië grote vraag naar was.
Er is in Venetië een grote vraag naar rekenmeesters die onder andere rentepercentages kunnen berekenen. Tartaglia betekent Stotteraar en is de bijnaam van Nicolò Fontana uit Brescia.
Hij kwam uit een arme familie en verloor al jong zijn vader.
Toen de Fransen in 1512 Brescia innamen liep Niccolò verwondingen op, die zijn problemen met spreken veroorzaakten.
Om in leven te blijven moest hij bedelen.
Hij leerde zichzelf lezen uit een gestolen boek en omdat papier duur was oefende hij het schrijven op grafstenen.
Hij ontwikkelde zoveel kennis van wiskunde dat hij zijn brood kon verdienen met het onderwijzen van wiskunde in Verona, Vicenza, Brescia en Venetië.
Hij legde zich toe op het oplossen van ingewikkelde rekenproblemen en doet mee aan rekenduels die rekenmeesters onderling organiseerden. Tartaglia loste verschillende speciale gevallen van derdegraadsvergelijkingen op, terwijl dat toen nog voor onmogelijk werd gehouden.
Ook was hij boekhouder van de republiek Venetië, waar hij een werk schreef over de rekenkunde in de handel.
Voor de militaire staf van de republiek schreef hij een verhandeling over het berekenen van kogelbanen.
Dit is het ontroerende verhaal over een man die koste wat kost zijn handicap wilde overwinnen. Tegelijkertijd wordt een intrigerend
beeld geschetst van de Venetiaanse Renaissance, een wereld van bloeiende handel, kunst, wetenschap, vooroordelen en politieke intriges.

NU AL TE BESTELLEN BIJ UW BOEKWINKEL OF VIA BOL.COM

Het verhaal speelt zich af in het bijzondere Sacro Bosco bij Bomarzo (een dorpje op een bergtop in midden-Italië).

Het park, ook wel het Park van de Monsters genoemd, is in de 16e eeuw aangelegd door veldheer en dichter Vicino Orsini, heer van Bomarzo.
Deze zogenaamde monsters zijn beelden van goden en mythologische figuren uit de
Grieks-Romeinse oudheid, maar ze zijn ook geïnspireerd door de lievelingsboeken van
Vicino, te weten Razende Roeland en De droom van Poliphilus.

Orsini zelf heeft nooit uit de doeken gedaan wat hij met deze plek beoogde.
De betoverende omgeving raakte in de vergetelheid totdat Salvador Dali het
park in 1948 herontdekte. Ook de Nederlandse schilder Carel Willink bezocht
Bomarzo niet veel later en hij verwerkte veel van de beelden die hij daar heeft gezien
in zijn schilderijen. Hella Haasse schrijft De tuinen van Bomarzo, volgens velen haar beste werk.
Er zijn veel pogingen gedaan om de betekenis van het Sacro Bosco te achterhalen.
Eén interpretatie is dat het een soort initiatiereis of een rite-de-passage moet voorstellen.

In Flip en Vliegende Paard wordt nog eens een extra stap in de verbeelding gezet.
Flip, een meisje van net 11 jaar gaat naar Bomarzo. Een cadeaureisje van opa voor haar verjaardag. Opa wordt ziek, en Flip moet hem helpen, maar om hem te helpen zal Flip in haar eentje naar Bomarzo moeten. Daar blijkt dat de monsters tot leven komen zodra er geen bezoekers meer zijn. Hilarische, kolderieke en angstige verwikkelingen wisselen elkaar af. Die monsters zijn wel heel erg rare snuiters. Maar Flip kan nu wel laten zien dat ze een echte stoere meid is.
Dus toch een initiatiereis?